Unikanie stylu przywiązania - defination, typy i leczenie

W tym artykule

• Definiowanie stylu przywiązania do unikania
• Identyfikacja stylu przywiązania do unikania
• Rodzaje stylu przywiązania do unikania
• Jak powstaje styl przywiązania do unikania?
• Czy istnieje rozwiązanie lub leczenie?

Nasze najwcześniejsze relacje mają głęboki wpływ na wszystkie przyszłe. Jako niemowlęta i małe dzieci uczymy się postrzegać ważnych ludzi w naszym życiu jako źródło komfortu i akceptacji lub cierpienia i zwolnienia.

Według badań opublikowanych w Journal of Personality and Social Psychology to wczesne połączenie prowadzi do opracowania jednego z czterech głównych stylów przywiązania: bezpiecznego, niespokojnego, unikania i zdezorganizowanego.

Styl przywiązania do unikania będzie prawdopodobnie rozwinięty, gdy główni opiekunowie są odległe emocjonalnie, bez zaspokojenia lub nieświadomych potrzeb dziecka. Badania pokazują, że 25% dorosłej populacji ma styl przywiązania unikającego.

Zrozumienie, co oznacza styl przywiązania do unikania i jak pojawia się w twoich związkach, może pomóc w odkryciu zdrowszych sposobów połączenia i poprawy związku.

Definiowanie stylu przywiązania do unikania

Zanim zagłębimy się głębiej w ten temat, musimy zająć się tym, co jest unikającym stylem przywiązania i jak rozpoznać cechy unikającego przywiązania.

Unikanie stylu przywiązania jest często wynikiem emocjonalnie niereagujących lub niedostępnych podstawowych opiekunów.

Dziecko szybko uczy się polegać tylko na sobie i być samowystarczalnym, ponieważ chodzenie do ich opiekunów w celu uspokojenia.

Ten wczesny związek staje się planem dla wszystkich innych, zwłaszcza romantycznych. Dlatego, gdy dziecko jest dorosłe, ich cechy przywiązania unikające wpływają na sukces i szczęście relacji.

Osoby z unikającymi stylami przywiązania są emocjonalnie unikane, samowystarczalne i bardzo cenią swoją niezależność i wolność.

Ponadto typowym aspektem unikającego wzorca przywiązania jest niewygodność i unikanie bliskości i intymności, ponieważ w przeszłości przyniosło im tylko większy dyskomfort.

Identyfikacja stylu przywiązania do unikania

Więc jakie są niektóre oznaki stylu przywiązania do unikania? Jak zauważyć, jeśli ktoś jest dołączony?

• Ufanie innym i „wpuszczeniu ludzi” jest trudne dla osoby z unikającym stylem przywiązania.
• Zwykle utrzymują związek na płytkim lub powierzchniowym poziomie.
• Często trzymają ludzi, zwłaszcza partnerów, o długości ramienia i odległości od emocjonalnej intymności.
• Koncentrują się na intymności seksualnej w związkach, z niewielką potrzebą lub miejscem na bliskość.
• Kiedy ktoś próbuje się zbliżyć i zaprasza ją do wrażliwości, ma strategię wyjściową, aby manewrować.
• Wolą autonomię od wspólnoty, ponieważ pochylenie się na siebie jest dla nich trudne.
• Zwykle prowadzą rozmowy na temat „intelektualnych”, ponieważ nie czują się swobodnie, rozmawiając o emocjach.
• Unikanie konfliktów, pozwalając na gromadzenie się emocji do tego stopnia, że ​​eksplodowanie znów są niektórymi ze standardowych cech.
• Ich samoocena jest wysoka i zwykle dążą do doskonałości biznesowej, która często rozwija swoją samoocenę.
• Nie polegają na innych, aby zapewnić wsparcie lub emocjonalne, ani nie pozwalają innym polegać na nich.
• Ludzie bliscy opisują je jako stoickie, kontrolowane, oderwane i preferujące samotność.

Rodzaje stylu przywiązania do unikania

Istnieją dwa główne typy-lekceważący styl przywiązania i przywiązanie do wykorzystywania niespokojnego.

• Lekceważący styl przywiązania

Osoba, która ma lekceważący styl przywiązania, szuka przede wszystkim niezależności. Są pewni, że mogą to zrobić sam i postrzegać to jako najlepszy sposób na przejście przez życie.

Ścisłe granice i dystans emocjonalny pomagają im uniknąć wrażliwości i otwierać.

Często zaprzeczają całkowicie potrzebującym relacji i uważają je za nieistotne. Mają tendencję do radzenia sobie z odrzuceniem, dystansując od jego źródła.

Zwykle postrzegają siebie pozytywnie, a inne negatywnie. Ludzie z tym stylem zwykle zgadzają się z oświadczeniami, takimi jak:

„Wolę nie polegać od innych i nie mam ich polegać na mnie."

„Czuję się komfortowo bez bliskich relacji."

„Niezależność i samodzielność są dla mnie kluczowe”.

• Niespokojny lub przerażający u niedawno styl przywiązania

Ludzie z przerażającym u niedawno stylu przywiązania są ambiwalentni w związku z relacjami. Obawiają się porzucenia i starają się nie być zbyt blisko ani zbyt odległe od innych.

Nie chcą stracić bliskich ludzi, których mają, ale boją się zbyt blisko i zranienie.

Dlatego często wysyłają mieszane sygnały do ​​otaczających ich ludzi.

Boją się tych samych ludzi, których chcieliby szukać komfortu i bezpieczeństwa.

Dlatego ich przytłaczające emocje i reakcje często prowadzą ich do całkowitej ucieczki z sytuacji i związku, pozostawiając ich bez szansy na poznanie strategii zaspokajania ich potrzeb w związkach. Zwykle zgadzają się z oświadczeniami, takimi jak:

„Chcę emocjonalnie bliskich relacji, ale trudno mi całkowicie zaufać innym lub polegać na nich."

„Czasami martwię się, że zostanę zraniony, jeśli pozwolę sobie zostać zbyt blisko innych ludzi."

Oba style szukają mniej intymności w relacjach i często powstrzymują lub zaprzeczają ich potrzebom emocjonalnym. Dlatego regularnie czują się nieswojo, wyrażając przywiązanie lub odbierając.

Badania pokazują również, że zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet, niespokojne lub unikające style przywiązania są związane z niższą współzależnością relacji, zaangażowaniem, zaufaniem i satysfakcją w porównaniu z osobami z bezpiecznym stylami przywiązania.

Jak powstaje styl przywiązania do unikania?

Dziecko naturalnie pójdzie do rodziców w celu zaspokojenia ich potrzeb. Jednak gdy rodzice są emocjonalnie odległe i nie reagują na potrzeby dziecka, dziecko może poczuć się odrzucone, niegodne miłości i próbować zaspokoić własne potrzeby.

Często odejście od tak bolesnych sytuacji, w których rodzice odłączają się od zaspokajania ich potrzeb, jest to, że poleganie na innych może być niebezpieczne, krzywdzące i ostatecznie niepotrzebne.

Dziecko zależy od ich głównych opiekunów w zakresie zaspokojenia wszystkich potrzeb fizycznych i emocjonalnych, takich jak poczucie bezpieczeństwa i komfortu.

Kiedy te potrzeby nie są konsekwentnie zaspokajane, tworzy model związku przez całe życie dziecka. Zwykle to dziecko rozwija unikające przywiązanie.

Dziecko uczy się polegać na sobie, a ta pseudo-niepodległość może doprowadzić osobę do unikania bliskości emocjonalnej. Bliskość emocjonalna może być postrzegana jako ściśle związana z uczuciem dyskomfortu, bólu, samotności, odrzucenia i wstydu.

Dlatego jako dzieci, a później dorośli, dowiadują się, że najlepiej być tak niezależnym, jak to możliwe. Uważają, że w zależności od innych jest niewiarygodne i bolesne, ponieważ inni mogą nie odpowiedzieć na ich potrzeby.

Rodzice często zaspokajają niektóre potrzeby, które dziecko ma, takie jak karmienie, sucha i ciepła.

Jednak ze względu na różne czynniki, takie jak własne przytłaczające obawy lub unikające zaburzenia przywiązania, zamykają się emocjonalnie w obliczu emocjonalnych potrzeb dziecka.

To wycofanie może być szczególnie surowe, gdy potrzeba emocjonalna jest wysoka, na przykład gdy dziecko jest chore, przestraszone lub zranione.

Rodzice, którzy wspierają unikające przywiązanie do swoich dzieci, często zniechęcają otwarty pokaz emocji. Dystansują się fizycznie, denerwują się lub złości, gdy ich dziecko wykazuje oznaki strachu lub niepokoju.

W związku z tym dzieci uczą się ignorować i tłumią swoje emocje, aby zaspokoić jeden z najważniejszych aspektów bliskości - potrzeba fizycznego związku z rodzicami.

Obejrzyj także:

Czy istnieje rozwiązanie lub leczenie?

Kochanie kogoś z unikającym przywiązaniem może być wyzwaniem i wymaga dużo cierpliwości i zrozumienia. Co robisz, gdy rozpoznajesz lekceważące przywiązanie do siebie lub kogoś, na kim ci zależy?

Pierwszym krokiem jest przyznanie się, że potrzeba intymności emocjonalnej jest wyłączona, a ty lub twoja ukochana osoba chcecie to włączyć.

To, co wydaje się proste często, jest najtrudniejszym krokiem, dlatego jest tolerancyjne i delikatne i unikaj krytyki.

Ponadto, ponieważ osoby z unikającymi stylami przywiązania są używane do tłumienia ich emocji, muszą zacząć pytać: „Co czuję."

Samorefleksje mogą pomóc rozpoznać wzorce, które wymagają zmiany w celu uniknięcia relacji przywiązania. Zwracanie uwagi na uczucia i odczucia cielesne może być przytłaczające, a pomoc profesjonalisty może być niezbędna dla sukcesu tego procesu.

Kolejnym istotnym krokiem jest zrozumienie tego, czego potrzeby nie są wyrażane i spełnione. Uczenie się, jak je komunikować i pozwolić innym na bycie częścią ich spełnienia, jest integralna z posiadaniem bezpieczniejszych, pielęgnujących relacje.

Ponownie, ponieważ jest to nowe terytorium dla osoby o unikającym stylu przywiązania, może wywołać niepokój i sprawić, że osoba zwróci się do bardziej znanych wzorców ucieczki od intymności. Stąd doświadczony terapeuta może pomóc w tej podróży z minimalnym zranieniem i oporem.

Uzdrowienie jest możliwe

Chociaż początkowo może być trudno zobaczyć, posiadanie kogoś, na czym możesz polegać i dzielić się intymnością, jest satysfakcjonujące. Bez względu na to, gdzie zacząłeś, możesz rozwinąć bezpieczne przywiązanie na różne ścieżki.

Jeśli dana osoba chce się zmienić, relacja unikająca niepokoju może się rozwijać i stać się bezpiecznym.

Chociaż doświadczenia wczesnego dzieciństwa są kształtujące, nie muszą cię definiować na zawsze. Możesz zrozumieć ich sens w sposób, który doprowadza cię do bezpiecznego przywiązania.

Terapia pomaga stworzyć narrację, która może zintegrować te doświadczenia wczesnego dzieciństwa, więc nie wpływają one na twój teraźniejszość tak samo jak wcześniej. Terapia oferuje bezpieczne miejsce do odkrywania przeszłości i stworzenia nowego spojrzenia na nas samych, naszą historię i przyszłe relacje.

Wraz z terapią związek z kimś, kto ma bezpieczny styl przywiązania, może pomóc osobie leczyć i zmienić.

Taki emocjonalnie korekcyjny związek może zilustrować, że znaczące inni mogą być niezawodne, troskliwe i uważne na Twoje potrzeby. Może to prowadzić do zaufania i polegania na innych i ostatecznie zdrowszych, bardziej satysfakcjonujących relacjach.